تبادل
لینک هوشمند
لیلی انار ترک خورده را خورد ، اینجا بود که مجنون به لیلی اش رسید.
در همین هنگام خدا گفت: راز رسیدن فقط همین است، فقط کافیست انار دلت ترک بخورد.
خدا انگاه ادامه داد: لیلی یک ماجراست، ماجرایی آکنده از من، ماجرایی که باید بسازیش.
شیطان که طاقت دیدنه عاشق و معشوقی را نداشت گفت: لیلی شدن ، تنها یک اتفاق است،
بنشین تا اتفاق بیفتد.
آنان که سخن شیطان را باور کردند، نشستند و لیلی هیچ گاه اتفاق نیفتاد.
اما مجنون بلند شد، رفت تا لیلی اش را بسازد ...
خدا گفت: لیلی درد است، درد زادنی نو، تولدی به دست خویشتن است
شیطان گفت: آسودگی ست، خیالی ست خوش.
خدا گفت: لیلی، رفتن است. عبور است و رد شدن.
شیطان گفت: ماندن است و فرو در خویشتن رفتن.
خدا گفت: لیلی جستجوست. لیلی نرسیدن است و بخشیدن.
شیطان گفت: لیلی خواستن است، گرفتن و تملک کردن
خدا گفت: لیلی سخت است، دیر است و دور از دسترس است
شیطان گفت: ساده است و همین جا دم دست است ...
و این چنین دنیا پر شد از لیلی هایی زود، لیلی های ساده ی اینجایی، لیلی هایی نزدیک لحظه ای.
خدا گفت: لیلی زندگی است، زیستنی از نوعی دیگر
چون سخن خدا بدینجا رسید ، لیلی جاودانی شد و شیطان دیگر نبود.
مجنون، زیستنی از نوعی دیگر را برگزید و می دانست که لیلی تا ابد طول می کشد.
لیلی می دانست که مجنون نیامدنی است، اما ماند، چشم به راه و منتظر، هزار سال.
لیلی راه ها را آذین بست و دلش را چراغانی کرد، مجنون نیامد، مجنون نیامدنی است.
خدا پس از هزار سال لیلی را می نگریست، چراغانی دلش را، چشم به راهی اش را...
خدا به مجنون می گفت نرود و مجنون نیز به حرف خدا گوش می داد.
خدا ثانیه ها را می شمرد، صبوری لیلی را.
عشق درخت بود، ریشه می خواست، صبوری لیلی ریشه اش شد. خدا درخت ریشه دار را آب داد،
درخت بزرگ شد، صدها شاخه، هزاران برگ، ستبر و تنومند.
سایه اش خنکی زمین شد، مردم خنکی اش را فهمیدند، مردم زیر سایه ی درخت لیلی بالیدند.
لیلی هنوز هم چشم به راه است چراکه درخت لیلی باز هم ریشه می کند.
خدا درخت ریشه دار را آب می دهد.
مجنون نمی آید، مجنون هرگز نمی آید. مجنون نیامدنی است، زیرا که درخت باز هم ریشه می خواهد.
لیلی قصه اش را دوباره خواند، برای هزارمین بار و مثل هربار لیلی قصه باز هم مرد.
لیلی گریست و گفت: کاش این گونه نبود.
خدا گفت : هیچ کس جز تو قصه ات را تغییر نخواهد داد ،لیلی! قصه ات را عوض کن.
لیلی اما می ترسید، لیلی به مردن عادت داشت، تاریخ هم به مردن لیلی خو گرفته بود.
خدا گفت: لیلی عشق می ورزد تا نمیرد، دنیا لیلی زنده می خواهد.
لیلی آه نیست، لیلی اشک نیست، لیلی معشوقی مرده در تاریخ نیست، لیلی زندگی است.
لیلی! زندگی کن
اگر لیلی بمیرد، دیگر چه کسی لیلی به دنیا بیاورد؟ چه کسی گیسوان دختران عاشق را ببافد؟
چه کسی طعام نور را در سفره های خوشبختی بچیند؟
چه کسی غبار اندوه را از طاقچه های زندگی بروبد؟ چه کسی پیراهن عشق را بدوزد؟
لیلی! قصه ات را دوباره بنویس.
لیلی به قصه اش برگشت.
این بار نه به قصد مردن، بلکه به قصد زندگی.
و آن وقت به یاد آورد که تاریخ پر بوده از لیلی های ساده ی گمنام و ......
نظرات شما عزیزان:
ج دادم...اگه توقع نداشتی و بد کاری کردم
ببخشید...اما گفتم که نمیتونم بی ج در برابر تموم اتهامایی که بهم زده میشه بمونم
تو که فقط یکی از کسایی هستی که منو قبول نداره؛این شهر پر از کساییه که دیگه براشون ارزش ندارم
شاید نود درصدشم سر همین باشه که همه میدونن علی با همه فرق داره
بازم میگم...کاش روزا به عقب برمیگشت...فقط یه بار...واسه یه ثانیه
به هر حال
خوبه علی درک کرده که اونکه یه بار بره، رفتن براش ساده میشه
از من که گذشت اما لااقل از دیگری ضربه نمیخوره...هرروز هزار بار دعا میکنم ای کاش علی فقط یه کم دوباره تحویلم بگیره
بی محلیای علی اگرچه حقمه،اما سخته
چون علی کینه ای نیست، وانمود کردن به کینه ای بودنم خیلی بدتر از کینه ای بودنه
فقط ای کاش علی هنوز یه ذره قبولم داشت، فقط یه ذره
میناجون توقع ندارم به این سرعت گذشته هارو فراموش کنی، مخصوصا که همه میگن من بانیه گرمتر شدن ارتباط تو و علی بودم،اما خب توقع دارم فراموش کنی، حتی اگه سالها طول بکشه
مرسی که باورم میکنی، مرسی که میذاری دوباره پا بگیرم و مرسی که سعی میکنی فراموش کنی،شاید دیگه هیچی جز این نمیخوام
شاید حق با همه باشه، شاید دختر خوبی بودم، اما خب شرایط انقدر سخت شد که مجبور شدم،
میدونم شاید باور نکنی اما حتی دوبار دست به خودکشی زدم که همه چی تموم شه،جاش رو دستمم هست،میتونی از سپیده بپرسی
فقط ای کاش هیچوقت زمونه مجبورم نمیکرد
مرسی میناجون.خداحافظ
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
